അഷിതയുടെ മുങ്ങാങ്കുഴിക്ക് ഒരു വായനാനുഭവം

അഷിതയുടെ മുങ്ങാങ്കുഴി എന്ന കഥാ സമാഹാരത്തിനു ചിഞ്ചു സോർബ റോസാ തയ്യാറാക്കിയ വായനാനുഭവം.

അഷിതയുടെ മുങ്ങാങ്കുഴി വായിച്ചു. ഡി സി ആണ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്.  പത്തു കഥകളുടെ സമാഹരമാണ്. അബിൻ ആണ് അവതാരിക എഴുതിയത്. അതിന്റെ തലക്കെട്ടിൽ ഇങ്ങനെ കൂടി ഞാൻ ചേർക്കുന്നു മങ്ങിയൊരന്തീ വെളിച്ചത്തിൽ ചെന്തീ പോലൊരു മാലാഖ. പുതിയ കാലത്തിന്റെ പ്രതിനിധിയാണവൻ…!അവന്റെയെഴുത്തു ഭയങ്കര രസകരമായി തോന്നി. പുതിയ കുട്ടികളുടെ ഭാഷയാണത്. 

കഥകളിലേക്ക് വരുന്നതിനു മുൻപ് എന്റെ വായനയിൽ തോന്നിയ ചില പൊതു സ്വഭാവങ്ങൾ പറയാം. വളരെ സ്പെസിഫിക്കും കാര്യമാത്ര പ്രസക്തവുമായ വാചകങ്ങൾ ആണ്. അതായത് വാക്കുകളുടെ വയറിളക്കം തീരെ ഇല്ല. വിരസമായ വർണനകൾ , പരത്തി എഴുത്തലുകൾ, ദുരന്തമോ ദുഖമോ ഒക്കെ പറഞ്ഞു പോകുമ്പോഴുള്ള ശോക തള്ളിച്ചകൾ അതിൽ വായനക്കാരെ ബോധപൂർവ്വം തളച്ചിരുന്ന രീതി ഇവയൊന്നും തീരെ ഇല്ല. 

മനുഷ്യർ കഥകൾ കണ്ടെടുക്കുന്നത് അവരുടെ തന്നെ ജീവിത പരിസരത്ത് നിന്നാണെന് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. അതു വളരെ എളുപ്പമുള്ള ഒരു ടാസ്ക് ആണ്. എന്നാൽ അഷിത ഈ കഥകൾ കണ്ടെടുത്തത് പത്തു വ്യത്യസ്ത ജീവിത പശ്ചാത്തലത്തിൽ നിന്നാണ്. അതു ബോധപൂർവ്വം എന്ന് കരുതുന്നു. പക്ഷെ അതുകൊണ്ടൊന്നും അതിന്റെ സ്വാഭാവികത തെല്ലുപോലും ചോർന്നിട്ടില്ല.

കഥകളുടെ പൊതു സ്വഭാവമെന്നത് ആദിമ ചോദനകൾ എന്ന പോലെ വയലൻസ്, രതി, ദേശ രാഷ്ട്രീയം , ഫെമിനിസം, പ്രണയം ഒക്കെ വരുന്നുണ്ട്. ഒരൊന്നൊന്നും വ്യത്യസ്തമായ അന്തരീക്ഷങ്ങളിൽ കാവ്യാത്മകമായ ഭാഷയിൽ ആണ്  അവർ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളത്.  ഇന്റലിജിൻറ് ആയ എഴുത്തുകാർക്ക് മാത്രമേ അങ്ങനെ പറ്റുമെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു. 

കഥകളിലേയ്ക്ക് വരാം.

ആദ്യത്തെ കഥയാണ് മുങ്ങാം കുഴി, മുൻപ് ഞാൻ വിനോയ് തോമസിന്റെ മുതലും പുറ്റും വായിച്ചപ്പോൾ ഇങ്ങനെ കരുതിയിരുന്നു അത് ആണുങ്ങളുടെ ഭാഷ ആണ്. പെണ്ണുങ്ങൾക്ക് എന്തേ ഇത് പറഞ്ഞു കൂടെയെന്ന്, ഭാഷ എന്നത് ഒരു പോയിന്ട് ആണ് ഞാൻ ഭാഷ മാത്രം അല്ല ഉദ്ദേശിച്ചതെന്ന് ആ കഥ വായിച്ചവർക്ക് മനസിലാകും. മുങ്ങാങ്കുഴിയിലെ കാളിയത് പറയുന്നുണ്ട്. ഒപ്പം അത് ജീവിച്ചു കാണിക്കുന്നുമുണ്ട്. അതിനൊപ്പം മൃദുവായി വട്ടം തിരിഞ്ഞു ചുറ്റി വരിയുന്ന ഒരു വയലൻസ് കൂടി ഉണ്ട്. നേരത്തെ പറഞ്ഞ പോലെ തന്നെ. പകച്ചു പോവുന്നതും ഇല്ലാതെയാവുന്നതുമായ ഒരു പോയിന്റ് അതിലാണ് കഥയുടെ അവസാനം. കാലിൽ ഭയമൊരു പാദസരചുറ്റിട്ടു എന്ന് അഷിത എഴുതുമ്പോൾ. അതൊരു കവിത ആണ്. കവിയായ ഞാൻ തെല്ലൊരു അസൂയയോടെ കൂടെ ആണ് വായിച്ചത്.

രണ്ടാമത്തെ കഥയാണ് റിമ്പോച്ച. ഞാൻ വായിച്ചത് obg നഴ്സിംഗ് മാസ്റ്റേഴ്സ് ചെയ്ത പഴയ ഞാൻ ആയിട്ടാണ്. മലയാളത്തിൽ പൊതുവെ ആളുകൾ കൈവെക്കാത്ത ഏരിയകൾ ആണ് പോസ്റ്റ്‌ പാർട്ടം ബ്ലു അഥവാ പ്രസവാനന്തര വിഷാദവും premaritally dilemma (ഇതിന്റെ മലയാളം വശമില്ല ക്ഷമിക്കുക) എന്നിവ. ഈ കഥ അതാണ് പറയുന്നത്, പോസ്റ്റ്‌ പാർട്ടം ബ്ലൂസ്. അഷിതയുടെ എഴുത്തിൽ അവർ അവരുടേതായ ചില വാക്കുകൾ കണ്ടെടുക്കുന്നുണ്ട് ഈ കഥയിലെ പൂച്ചപങ്ക് എന്ന പോലെ. കഥയിലേക്ക് വരാം. വിഷാദശ്ചായ ബാധിച്ചവർക്ക് പ്രസവത്തിനു ശേഷവും അങ്ങനെയാവാം. കൃത്യമായ ലക്ഷണങ്ങളോടെ അത് നമുക്ക് മുന്നിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ അതിനു സാക്ഷി റിമ്പോച്ച മാത്രമാണ്. അതിന്റെ പൂച്ച സ്വഭാവം, എല്ലാ കുറ്റകൃത്യങ്ങൾക്കുള്ളിലും അത് അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. കഥയുടെ അന്ത്യത്തിൽ എല്ലാം മരിച്ചവരിലേക്ക് തിരികെ പോകുന്നുമുണ്ട്.

മൂന്നാമത്തെ കഥയാണ് വ്യക്തിപരമായി എന്നെ ഏറെ അസ്വസ്ഥതപ്പെടുത്തിയത് ബ്രൗൺ മൺറോയുടെ വീഞ്ഞ് രാത്രിയാണ്. ഒരുപാട് സ്ഥലത്തു കണ്ട പ്രമേയം തന്നെയാണ് കഥ . ഇങ്ങനെ ആണ് പോകുന്നത് എന്നറിയാം എങ്കിലും, എഴുത്തുകാരി അതിൽ ചെറിയ കുരുക്കിട്ടു വെച്ചിട്ടുണ്ട്. അതിൽ വായനക്കാർ ഒന്നു കുരുങ്ങും. ആദ്യകാഴ്ചയിൽ പ്രേമം തോന്നുന്നതും പറയുന്നതുമായ പുരുഷന്മാരോട് അപാരമായ അലിവ് ഉണ്ടാകുമെന്ന് എഴുതിയിരിക്കുന്നു. പ്രേമം നീറ്റൽ ആകുന്നു. സത്യം ആണ് പ്രേമരാഹിത്യമുള്ള നായകൻ അയാളുടെ സ്ത്രീകളെ അതി ഭാവന ചെയ്യുന്നതു ഒക്കെ വായനക്കാരെ ഞെട്ടിക്കുന്നു എല്ലാത്തിനുമവസാനം വളരെ മുതിർന്ന ആളുമായി രതിയിൽ അകപ്പെട്ട മണ്റോ അവസാനം രതി മൂർശ്ചയിൽ പേര് ചൊല്ലി വിളിക്കുന്നത് അവളുടെ പിതാവിനെയാണ്. ഒരിക്കലും രക്ഷപെട്ടു പോകാൻ കഴിയാത്ത ചില ട്രോമകളിൽ മനുഷ്യർ കുടുങ്ങുന്നത് അങ്ങനെയാണ്. അയാളോടൊപ്പം നമ്മളും ഇരുട്ടിലേക്ക് ഇറങ്ങി പോരും. പാവം അവളോ? 

കാശ്മീർ വായിക്കുന്നതേ കാഴ്കൾ കൊണ്ടാണ് മനോഹരമായ ഓരോ ഫ്രെയിം പോലെ അതു കണ്ടു പോകുമ്പോഴേയ്ക്കും അതിനു പിറകിലെ ഭീകരത മറ നീക്കി വരും. മഞ്ഞു മൂടിയ മണ്ണിനടിയിൽ ഒളിത്താവളങ്ങളിൽ ജീവിക്കുന്ന മനുഷ്യർ, യുദ്ധങ്ങൾ മരണങ്ങൾ ഒക്കെ ഓർമ വരും. എഴുതിയിരിക്കുന്നത് പോലെ അപകടമാം വിധം സ്വാതന്ത്ര്യമനുഭിക്കുന്ന ജീവിതത്തിന്റെ ആധിയറിയും. വായിച്ചു തന്നെ അറിയണം 

അഞ്ചാമത്തെ കഥയാണ് അടക്കം അതിന്റെ ബാക്ഗ്രൗണ്ടിൽ ഒരു ഗംഭീരരാഷ്ട്രീയമുണ്ട് അതിലുപരി അത് പറയുന്ന ഉലയുന്ന മനസുകളെ പറ്റിയും വിശപ്പിനെ പറ്റിയുമാണ് രണ്ടു വ്യത്യസ്ത രീതികളിൽ പറഞ്ഞു വെയ്ക്കുന്നുണ്ട്. വായിച്ചു തീരുമ്പോൾ മട്ടിച്ചു ശര്ദിക്കാൻ വരും.

അടുത്ത കഥയാണ് “അ “ എനിക്കത് വിഷയം കൊണ്ട് തീരെ പുതുമ തോന്നിയില്ല. എങ്കിലും അതിലെ ഒഴുക്കുള്ള ഭാഷയിൽ ഒറ്റ ഓട്ടത്തിന് വായിച്ചു തീർന്നതാണ് .

വിത്ത് എന്ന കഥയിൽ ആണ് ഞാൻ അത് ശ്രെദ്ധിക്കുന്നത് അഷിത എഴുതുന്നതിൽ അറിഞ്ഞോ അറിയാതയോ മാനസിക രോഗങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലമുണ്ട്. എല്ലാ കഥകളിലും പല തലമുറയായി അതു വരുന്നുണ്ട്. കഥകൾ എല്ലാം തന്നെ ഏഴുതിയത് സ്ത്രീ പക്ഷത്തു നിന്നുമാണ് അത് കൊണ്ട് തന്നെ അവരുടെ സ്ത്രീ കഥാപാത്രങ്ങൾ ശക്തിയുള്ളതാണ്. ഇവിടയും കങ്കമ്മ അത് തെളിയിക്കുന്നു. മടിതട്ട് തോണിയെന്ന പോലെ വിരിഞ്ഞു കുഞ്ഞിന് പാൽ കൊടുക്കുന്ന രംഗത്തിൽ അല്ല ആ വാക്യത്തിൽ, മുൻപ് പറഞ്ഞ പോലെ ഞാൻ കവിത കണ്ടെടുത്തു.

എട്ടാമത്തെ കഥ  കുളി ആണ് കാര്യമാത്ര പ്രസക്തമായി വൃദ്ധദമ്പതികളുടെ ജീവിതം വരഞ്ഞിടുന്ന കഥയാണത്.

അടുത്ത കഥ മോളുട്ടോഫ് കോക്ക്റ്റയിൽ പേര് കേൾക്കുമ്പോൾ ഓർമ വരുന്നത് അത് തന്നെയാണ് വിസ്ഫോടനം സൃഷ്ടിക്കുന്ന അതെ സാധനം ഫിൻലൻഡിന്റെ സ്വന്തം. ഇവിടെയത് ഇന്ത്യയുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നതിലൂടെ അതി സൂക്ഷ്മമായ ഒരു രാഷ്ട്രീയം പറയുന്നു. അത് ലോകത്തിലെ എല്ലായിടത്തും ഒന്നാണ്. ഏറ്റവും അവസാന കഥ ഇന്ദിര ഗാന്ധി എല്ലാ കഥകളെയും ഉൾക്കൊള്ളുന്നു അതൊരു മുഴുവൻ ഫെമിനിസ്റ്റ് കഥയാണ് പേര് പോലെ തന്നെ!

അഷിതയുടെ കഥകൾ കൂടുതൽ വായിക്കപ്പെടട്ടെ! അതർഹിക്കുന്നുണ്ട്, കാരണം യാതൊരു ഗിമ്മിക്കുകളും ഇല്ലാത്ത ശുദ്ധമായ ക്രാഫ്റ്റ് ആണ് അത്. അത് നില നിൽക്കും. ഇന്നല്ലെങ്കിൽ നാളെയത് കണ്ടെടുക്കപ്പെടേണ്ടി തന്നെവരും.

വായന 

ചിഞ്ചു സോർബ റോസാ