‘അസീം കവിതകള്‍’ അതിപരിചിതത്വത്തിനെതിരെയുള്ള കലാപം
അസീം താന്നിമൂടിന്റെ ‘മരത്തിനെ തിരിച്ചു വിളിക്കുന്ന വിത്ത് ‘ എന്ന കവിതാസമാഹരത്തിന് ഡോ. എസ് എസ് ശ്രീകുമാര്‍ എഴുതിയ വായനാനുഭവം.സമകാല കവിതാ രംഗത്ത് അനിഷേധ്യ സാന്നിദ്ധ്യമായി നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന കവിയാണ് അസീം താന്നിമൂട്. സൂക്ഷ്മഭാവങ്ങളുടെ ഉപാസനയും ബിംബയോജനയുടെ അനായാസതയും ശിഥില ഛന്ദസ്സിലും ആന്തരിക താളത്തെ പ്രത്യക്ഷമാക്കുന്നതിനുള്ള വൈഭവവും ഈ കവിയുടെ പ്രത്യേകതകളാണ്.അസീമിന്റെ രണ്ടു സമാഹാരങ്ങളിലുള്ള കവിതകളിലും ശേഷം വിവിധ ആനുകാലികങ്ങളിലായി അടുത്തിടെ വന്ന കവിതകളിലും അതു പ്രകടമാണ്.കവികള്‍ക്ക് അനായാസം സ്വായത്തമാക്കാനാകുന്ന ഒന്നല്ല അത്തരം വഴക്കങ്ങള്‍. ഈ അടുത്ത് ഡിസി ബുക്സ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച അസീമിന്റെ`മരത്തിനെ തിരിച്ചു വിളിക്കുന്ന വിത്ത്’എന്ന കാവ്യസമാഹാരത്തിലെ കവിതകള്‍ അതിപരിചിതത്വത്തിന് എതിരെയുള്ള കലാപം കൂടിയാകുന്നു:
“ദുരൂഹ ജീവിതം മടുത്തൊരു ജല
ത്തുടിപ്പു ചെന്നൊരു കിണറ്റിലൂറുന്നു.
കിണറിനുള്ളിലെയിരുണ്ട വൃത്തത്തിൽ
നിറഞ്ഞപാരതക്കഴകു നെയ്യുന്നു”
‘ജലമരം’ എന്ന കവിതയിലെ ഈ വരികള്‍ അസീമിന്റെ കാവ്യജീവിതത്തിനു കൂടി ഇണങ്ങുന്നവയാണെന്നു കാണാം.ഏറെനാൾ എഴുത്തു മുട്ടിയ ഈ കവി ഏതോ അവ്യാഖ്യേയ സിദ്ധി തീർച്ചയായും എഴുത്തിനുമുണ്ടെന്ന് വിളിച്ചു പറയുന്നു.സമാഹാരത്തിന്‍റെ തലക്കെട്ടായ ‘മരത്തിനെ തിരിച്ചു വിളിക്കുന്ന വിത്ത്’ എന്ന പ്രയോഗം തന്നെ നോക്കൂ.വിത്തിനുള്ളിലുറങ്ങിക്കി
പേര് `വിത്തും വൃക്ഷവും’എന്നാണ്.ഇന്നത്തെ നവലോക വൃക്ഷം ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്നത് ആ വിത്തിനുള്ളിലായിരുന്നു എന്നു വിശദീകരിക്കുകയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. ‘ജലമര’ത്തിലും നമുക്കൊരു വിത്തു കാണാം.കിളിർത്തുയരുവാൻ മിടിക്കുന്ന തൊടിയിലെ ആഴത്തണുവിലെ ശിഖരം വീശി പരിമിതി കടന്നുയർന്നു പോകുവാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരു വിത്ത്.അതിന്റെ ആഗ്രഹപ്പെരുക്കത്തിനൊപ്പം മുഴുകുന്ന ജലമാണ് സ്വന്തം ആഗ്രഹത്തെ തൊടിയിലെ വിത്തിലൂടെ വളര്‍ത്തി കിണർ കടത്തുന്നത്.
പേര് `വിത്തും വൃക്ഷവും’എന്നാണ്.ഇന്നത്തെ നവലോക വൃക്ഷം ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്നത് ആ വിത്തിനുള്ളിലായിരുന്നു എന്നു വിശദീകരിക്കുകയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. ‘ജലമര’ത്തിലും നമുക്കൊരു വിത്തു കാണാം.കിളിർത്തുയരുവാൻ മിടിക്കുന്ന തൊടിയിലെ ആഴത്തണുവിലെ ശിഖരം വീശി പരിമിതി കടന്നുയർന്നു പോകുവാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരു വിത്ത്.അതിന്റെ ആഗ്രഹപ്പെരുക്കത്തിനൊപ്പം മുഴുകുന്ന ജലമാണ് സ്വന്തം ആഗ്രഹത്തെ തൊടിയിലെ വിത്തിലൂടെ വളര്‍ത്തി കിണർ കടത്തുന്നത്.അത് വിത്തിനെ കിളിർപ്പിക്കുകയും ഹൃദയത്തെ കുതിപ്പിക്കുകയും കിണർ കീഴടക്കുകയുമാണ്.ഹൃദയം ബിംബിച്ച പ്രതീതിയിൽ ജലം ആ മരത്തെ നെഞ്ചേറ്റിത്തെളിയുമ്പോൾ തൊടി നിറയെ വിത്തുകൾ നനഞ്ഞ് ദൃശ്യ സമൃദ്ധി പകരുകയാണ്.എന്നാൽ ഒരു ദുരന്ത ദൃശ്യത്തിലാണീ കവിത വന്നു നിൽക്കുന്നത്.ഒടുവിൽ കടപുഴകി വീഴുന്ന ജലമരം മനം കലങ്ങി ജലത്തിലെ ദൃശ്യം അടിമുടി ഇല്ലാതാകുകയാണ്.കാരണം കുടിവെള്ളം തരുന്ന കിണറിലെ സമൃദ്ധമായ ഏതു സസ്യ സമൃദ്ധിയും വളര്‍ച്ചയും കളകളാണ്.കടപുഴക്കി വീഴാന്‍ വിധിക്കപ്പെട്ടവയാണ്.അത്രമേല്‍ ഭാവനാ സമ്പന്നമാണ് ജലമരം എന്ന കവിത.
ജലവും വിത്തും ‘മരത്തിനെ തിരിച്ചു വിളിക്കുന്ന വിത്ത്’ എന്ന കവിതയിലും പ്രകാശമാനമായ ബിംബങ്ങളാണ്. ഈ ബിംബ യോജനയിലൂടെ അത്രയൊന്നും പരിചിതമല്ലാത്ത സൂക്ഷ്മഭാവങ്ങളെയാണ് അസീം അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.ഇന്നത്തെ ലോകത്തോടുള്ള അതൃപ്തിയാണ് എഴുത്തുകാരന്റെ ഏറ്റവും വലിയ പ്രേരണയെന്നു പറയാറുണ്ട്.`ഉരവും ജലവും തേടി വേരുകൾ വിരിഞ്ഞിറങ്ങുന്നതു മാതിരി, ആകാശ വിശാലതയിൽവിത്തുകളെന്തിനോവ്യാമോഹിക്കുന്നതു പോലെ,പൊട്ടിയൊഴുകിയ ഊറ്റുകൾ കടലിരമ്പം കിനാക്കാണുന്ന രീതിയിൽ,നിന്റെ നനവിലൂടെ എന്റെ പ്രണയമെന്തിനോ പരതി നീങ്ങുന്ന അതേ മട്ടിൽ,അതിജീവനത്തിന്റെ ആവേശമാണ് പടർന്നേറാനുള്ള അതിന്റെ ആശ.പുറപ്പെട്ട് ലക്ഷ്യത്തില്‍ എത്തിയോ എത്താതെയോ സുരക്ഷിതമായി വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങുന്നതു പോലെ ലളിതമല്ലത്…എന്ന് കവി സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തുന്നു. ഏറെ വീർപ്പോടെ വിരിഞ്ഞിറങ്ങിയ വൃക്ഷമുൾപ്പടെയുള്ള ഒന്നിനേയും മടങ്ങിപ്പോകാൻ നിർബന്ധിക്കരുത്'(മരത്തിനെ തിരിച്ചുവിളിക്കുന്ന വിത്ത്)എന്ന് കവി ഇടയ്ക്കിടെ ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്.അതുപോലെ തന്നെ വേരുകൾ മരത്തിലേയ്ക്കും ജലം ഉറവിടത്തിലേയ്ക്കും തിരിച്ചൊഴുകുന്നുവെന്നതും പ്രാഥമിക ജീവിത സ്പന്ദനത്തിലേക്ക് ഭൂമി തിരികെ പോകുന്നതു പോലെ അസാദ്ധ്യവും അസഹ്യവുമത്രെ.ആവർത്തിച്ചു വരുന്ന ഈ ബിംബങ്ങൾ കവിയുടെ ഉപബോധത്തിൽ നിന്നുനണർന്നു വന്ന് ഇഹലോകത്തിന്റെ അതൃപ്തിയെ തന്റെ സർഗ്ഗാത്മകത കൊണ്ട് നേരിടാൻ ശ്രമിക്കുന്നു.അവ ഏതോ ഗൂഢഭാഷയിൽ നിരന്തരം ഇന്നിന്റെ അപൂർണ്ണതകളെ ചെറുത്തു നിൽക്കുന്നു.വരദാനം പോലെയുളള വാക്കുകളിൽ അവ അമരത്വത്തിലേക്കു നടന്നു പോവുന്നു.’തോന്നല്‍’എന്ന കവിതയിലേയ്ക്കു വന്നാല്‍.ഇല്ലായ്മകളിൽ നിന്നു ഉണ്മ സ്വപ്നം കാണുന്ന കവിയെ നമുക്കു കാണാനാകും.ജീവിക്കാൻ കൊള്ളാത്ത ലോകത്തിനെതിരെയുള്ള സൂക്ഷ്മമെങ്കിലും വിധ്വംസകമായ വിപ്ലവം തന്നെയാണത്.’മലഞ്ചെരിവില്ല, മഴകളില്ല/ജല കണിക പോലും പ്രകടമല്ലെങ്കിലും/ പുഴയൊഴുകുന്ന പോലൊരു തോന്നലു/-ണ്ടിവിടെയിപ്പോൾ/അരികിലായെന്തി
ഭാവാത്മകതയേയും അമൂർത്തതയേയും മാത്രം ഉപാസിക്കുന്ന ഒരു കവിയായി നിങ്ങൾ അസീമിനെ സ്ഥാനപ്പെടുത്തരുത്.സംസ്കാരമെന്
ഞാനിക്കറുത്തൊരു നീറ്റിൽ മുങ്ങികാണാതെയാമ്പോൾ കരയുമോ നീ എന്നതുപോലെ ഒക്കത്തു നിന്നൂർന്നു പോയതെന്തെന്ന് അകത്തെ ഇത്തിരി വെട്ടത്തിൽ പരതുന്ന മണിച്ചിയെ നമുക്കു കാണാനാകും.ആ ഒറ്റപ്പെട്ട വീട്ടിൽ കാറ്റിന്റെയോ കടലിന്റെയോ ഇരമ്പലിൽ കാവിന്‍റെ പിന്നിൽ നിന്നുള്ള ഊത്തിൽ വെട്ടം പേടിച്ചു പൊലിഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ ഇരവ് തക്കം നോക്കി ഓടിയെത്തുകയും കുഞ്ഞു നിലാവ് കണ്ണു ചിമ്മുകയും ചെയ്യുന്നു.എന്തോ മടിയലണച്ചു കൊഞ്ചിച്ച് ആലോലമാട്ടി രസിക്കും മട്ടിൽ വെറളിയും വേവലുമുന്തി മാറ്റി അവൾ വെളിവോടെ ആ ഇരുട്ടിൽ മിന്നുകയാണ്. അഹങ്കാരത്തോടെ വീണ്ടുമെത്തിയ വെളിച്ചം മിഴി തുറിച്ചുറ്റു നോക്കുമ്പോൾ രാത്രിയും ഇളം നിലാവും ഞെട്ടുന്നു. സംസ്കൃതിയുടെ ആക്രമണത്തിൽ പ്രകൃതിയെന്നതു പോലെ അവൾ വീർപ്പോടെ എണീറ്റ് സ്വിച്ചണച്ച് ഇരവിനോടൊട്ടി നിന്ന് കുഞ്ഞു നിലാവിന് അമ്മിഞ്ഞ നൽകുമ്പോൾ കവിത അവസാനിക്കുന്നു.കഥാംശമുള്ള ഈ കവിത നാം നേരത്തേ ചർച്ച ചെയ്ത കവിതകളിൽ നിന്ന് പ്രകടമായ അന്തരം കുറിക്കുന്നു.’കേട്ടു പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ’എന്ന കവിതയും ഈ വിഭാഗത്തിൽ പെടുന്നു.സൂക്ഷ്മതയാണ് അസീം താന്നിമൂടിന്റെ കവിതകളുടെ സവിശേഷതയെന്ന് നേരത്തേ നിരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.
‘പക’ എന്ന കവിത നോക്കുക.കണ്ണാടിയിലെ സ്വപ്രതിബിംബത്തില്‍ അപരസാന്നിദ്ധ്യം കണ്ട് പകയോടെ നിരര്‍ത്ഥകമായി അടരാടുന്ന രണ്ടു കിളികളെ കാണാം.ഇവിടെ രണ്ട് എന്നത് ഒരാളിലെ തന്നെ ദ്വന്ദ്വവ്യക്തിത്വമാണെന്നതും ശ്രദ്ധിക്കണം.അവ പരസ്പരം പോരടിച്ച് പ്രതലഭിത്തി ഭൂതലംപോലെ ഇരുണ്ടവ്യക്തമായി പോകുന്നു.ഏറെ സാമൂഹിക മാനങ്ങളുള്ളൊരു കവികയാണ് ‘പക’ എന്ന് പറയാതെ വയ്യ.അസീമിന്റെ ഒരുകവിതകളും ഒറ്റവായനയുടെ തൃപ്തിയില്‍ മാത്രം പെടുന്നതല്ല.പിന്നെയും പിന്നെയും വായിക്കുമ്പോള്‍മറ്റനേകം തലങ്ങളും അതിലേറെ ആശ്ചര്യങ്ങളും പകരാനുള്ള ശേഷികളുള്ളവയാണ്.ആദ്യവായനയില്‍ കിട്ടുന്നതല്ല പിന്നെ കിട്ടുക.തുടര്‍വായനയില്‍ ആദ്യം കിട്ടിയ അര്‍ത്ഥതലങ്ങള്‍ അടഞ്ഞുപോകുന്നുമില്ല.നേരിയൊരസ്
Comments are closed.