ഒരു പ്രതിസന്ധി വരുമ്പോള്‍ നമ്മളെല്ലാം സോഷ്യലിസ്റ്റുകളാണ്

കുബ്ലര്‍ റോസ് ഈ ഘട്ടങ്ങളെ വ്യക്തിജീവിതത്തില്‍ ഉണ്ടാകുന്ന ദുരന്തങ്ങള്‍ക്കും പ്രയോഗിക്കുകയുണ്ടായി (തൊഴില്‍നഷ്ടം, ഉറ്റവരുടെ വിയോഗം വിവാഹമോചനം, മയക്കുമരുന്ന് ദാസ്യം ). ഇത്തരം ദുരന്തങ്ങളില്‍ മേല്‍പറഞ്ഞ അഞ്ച് ഘട്ടങ്ങള്‍ അതേ ക്രമത്തില്‍ സംഭവിക്കണമെന്നില്ലെന്നും ചിലപ്പോള്‍ അഞ്ച് ഘട്ടങ്ങള്‍ തന്നെ ഉണ്ടായിക്കൊള്ളണമെന്നില്ലെന്നും കുബ്ലര്‍ റോസ് എഴുതുന്നു.

കാലാവസ്ഥാ വ്യതിയാനം പോലുള്ള പാരിസ്ഥിതിക ദുരന്തത്തെ സമൂഹം അഭിമുഖീകരിക്കുമ്പോള്‍ നമുക്ക് ഈ അഞ്ച് ഘട്ടങ്ങള്‍ വേര്‍തിരിച്ച് കാണാനാവും. ആദ്യത്തേത് നിഷേധമാണ്- അത് വെറും പാരെനോയ ആണെന്നും കാലാവസ്ഥാക്രമത്തില്‍ പൊതുവെ സംഭവിക്കുന്ന വ്യതിചലനമാണെന്നും പറഞ്ഞ് യാഥാര്‍ഥ്യത്തെ നിഷേധിക്കും. പിന്നെ അമര്‍ഷമായി. ഈ ഘട്ടത്തില്‍ യാഥാര്‍ഥ്യം അംഗീകരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, ദേഷ്യം മുഴുവന്‍ പ്രകൃതിയെ മലിനമാക്കുന്ന വന്‍കിട കോര്‍പ്പറേറ്റുകള്‍ക്കും അപകടം ഗൗരവത്തിലെടുക്കാതിരുന്ന സര്‍ക്കാറുകള്‍ക്കും നേരെയാണ്. മൂന്നാം ഘട്ടത്തില്‍ വിലപേശലാണ്- മാലിന്യം പുന:ചംക്രമണം ചെയ്യാം, താപനില ഉയരുമ്പോള്‍ ഗ്രീന്‍ലാന്റില്‍ പച്ചക്കറികൃഷി ചെയ്യാം, സെബീരിയയിലെ മഞ്ഞ് ഉരുകിത്തീര്‍ന്നാല്‍ ഫലഭൂയിഷ്ഠമായ ലക്ഷക്കണക്കിന് ഹെക്ടറില്‍ കൃഷിയിറക്കാം…

വിഷാദഘട്ടം വരുമ്പോള്‍ വളരെ വൈകിയിരിക്കുന്നു, ഇനിയൊന്നും ചെയ്യാനില്ല എന്ന മനോനില വരും. അടുത്തത് സമ്മതഘട്ടമാണ്. നാം വളരെ ഗുരുതരമായ പ്രശ്നത്തെയാണ് നേരിടുന്നതെന്നും ഇത് മറികടക്കാന്‍ നമ്മുടെ ജീവിതരീതി അടിമുടി മാറ്റേണ്ടതുണ്ടെന്നും അംഗീകരിക്കുന്നു.

വൈറസ് ആദ്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞ ലി വെന്‍ ലിയങ് എന്ന ചൈനീസ് ഡോക്ടറുടെ കഥ നമുക്കറിയാം. നമ്മുടെ കാലഘട്ടത്തിലെ യഥാര്‍ഥ നായകനാണ് അദ്ദേഹം. ചൈനീസ് എഡ്വേഡ് സ്നോഡനോ ചൈനീസ് ചെല്‍സിയ മാനിങോ ആണ് ലി വെന്‍ ലിയങ്. ഹോങ്കോംഗ് ആസ്ഥാനമായി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന ജേണലിസ്റ്റായ വെര്‍ന യു പറഞ്ഞതുപോലെ ‘ചൈന അഭിപ്രായ സ്വാതന്ത്ര്യം വിലമതിച്ചിരുന്നുവെങ്കില്‍ കൊറോണ വൈറസ് പ്രതിസന്ധി ഉണ്ടാകുമായിരുന്നില്ല’. മാവോയുടെ പ്രമാണവാക്യങ്ങളിലൊന്നാണ് ഇവിടെ ചേര്‍ത്തുവായിക്കേണ്ടത് ‘ജനങ്ങളെ വിശ്വസിക്കുക’ . ഇന്നത്തെ ചൈനീസ് സര്‍ക്കാര്‍ ജനങ്ങളെ വിശ്വസിക്കുന്നില്ല. ജനങ്ങള്‍ സ്നേഹിക്കപ്പെടണം, സംരക്ഷിക്കപ്പെടണം, നിയന്ത്രിക്കപ്പെടണം… പക്ഷേ, അവരെ വിശ്വസിക്കരുത്! മരിക്കുന്നതിനു തൊട്ടുമുമ്പ് ലി വെന്‍ ലിയാങ് പറഞ്ഞത് ‘ ആരോഗ്യമുള്ള സമൂഹത്തില്‍ ഒന്നിലധികം ശബ്ദം വേണ’ മെന്നാണ്. ഭരണാധികാരികളും ജനങ്ങളും തമ്മില്‍ നല്ല വിശ്വാസമുണ്ടാകണം.

മഹാമാരി ലോകമാകെ പടരുമ്പോള്‍ നാം മനസിലാക്കേണ്ട കാര്യം, അവ്യവസ്ഥയും പട്ടിണിയും തടയാന്‍ കമ്പോളത്തിന്റെ പ്രവര്‍ത്തനവിധം മതിയാകില്ല എന്നതാണ്. ഇന്ന് നമുക്ക് ‘കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്’ എന്ന് തോന്നുന്ന പല നടപടികളും ഉപാധികളും ആഗോളതലത്തില്‍ പരിഗണിക്കേണ്ടിവരും. ഉല്‍പാദനത്തിന്റെയും വിതരണത്തിന്റെയും ഏകോപനം കമ്പോളത്തിന്റെ പരിധിക്കു പുറത്തുനിന്ന് നടത്തേണ്ടിവരും. ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന കമ്മ്യൂണിസം എന്താണെന്ന് തിരിയാന്‍ ലോകാരോഗ്യ സംഘടനയുടെ പൊതുപ്രഖ്യാപനങ്ങള്‍ വായിച്ചാല്‍ മതി. അവയിലൊന്ന് നോക്കൂ:

‘ ലോകാരോഗ്യ സംഘടനയുടെ മേധാവിയായ ഡോ. ടെഡ്രോസ് ഗെബ്രിയെസുസ് (Tedros Adhanom Ghebreyesus) ലോകമാകെയുള്ള പൊതുജനാരോഗ്യ അധികൃതരോട് പറയുന്നു: ചില രാജ്യങ്ങളില്‍ വൈറസ് ഉയര്‍ത്തുന്ന ഭീഷണിക്ക് അനുസൃതമായ അളവില്‍ രാഷ്ട്രീയ പ്രതിബദ്ധതയില്ല. ഇതൊരു ഡ്രില്‍ അല്ല. ഇത് ഇട്ടെറിഞ്ഞു പോകാനുള്ള സമയമല്ല. ഇത് ഒഴികഴിവ് പറയാനുള്ള സമയമല്ല. തീവ്രയത്നപരിപാടിയാണിത്. ഇത്തരത്തിലുള്ള സാഹചര്യങ്ങള്‍ നേരിടാന്‍ പതിറ്റാണ്ടുകളായി രാഷ്ട്രങ്ങള്‍ തയ്യാറെടുത്തുവരികയായിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കേണ്ട സമയമാണ്. ഈ മഹാമാരിയെ നമുക്ക് തുരത്താന്‍ സാധിക്കും. സര്‍ക്കാറുകളുടെ മുഴുവന്‍ മെഷിനറിയും വ്യാപൃതമാവുന്ന കൂട്ടായ, ഏകോപനത്തിലധിഷ്ഠിതമായ, സമഗ്ര സമീപനമാണ് വേണ്ടത്’.

ഇത്തരം സമഗ്ര സമീപനം ഒരു സര്‍ക്കാറിന്റെ മെഷിനറിയുടെ അപ്പുറത്തേക്കും കടന്നുചെല്ലണം. സര്‍ക്കാര്‍ നിയന്ത്രണത്തിലല്ലാതെയുള്ള ജനങ്ങളുടെ പ്രാദേശിക സംഘാടനവും ശക്തവും ഫലപ്രദവുമായ അന്താരാഷ്ട്ര സഹകരണവും ഏകോപനവും ഉണ്ടാകണം. ശ്വാസതടസ്സത്തെ തുടര്‍ന്ന് ആയിരക്കണക്കിന് ആളുകള്‍ ആശുപത്രിയില്‍ ആയാല്‍ ആയിരക്കണക്കിന് വെന്റിലേറ്ററുകള്‍ വേണ്ടിവരും. യുദ്ധകാലഘട്ടത്തില്‍ സൈനികര്‍ക്ക് ആവശ്യമായ തോക്കുകളും പടക്കോപ്പുകളും ലഭ്യമാക്കുന്നതുപോലെ ഭരണകൂടം അപ്പോള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കണം. മറ്റു രാഷ്ട്രങ്ങളുടെ സഹായം തേടണം. സൈനിക നടപടികളുടെ സമയത്തുണ്ടാകുന്നതുപോലെ പരസ്പരം വിവരങ്ങള്‍ കൈമാറണം, പദ്ധതികളുടെ ഏകോപനമുണ്ടാകണം. ഇതിനെയെല്ലാമാണ് ഇപ്പോള്‍ നമുക്ക് ആവശ്യമുള്ള ‘കമ്മ്യൂണിസം’ എന്ന് ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചത്. വില്‍ഹട്ടണ്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചതുപോലെ ‘നിയന്ത്രിക്കപ്പെടാത്തതും സ്വതന്ത്രവിപണിയിലധിഷ്ഠിതവുമായ ആഗോളീകരണത്തിന്റെ രൂപം തീര്‍ച്ചയായും അസ്തപ്രാണമായിരിക്കുന്നു. ഈ ആഗോളീകരണരൂപത്തിന് മഹാമാരികളും സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധികളും ഉണ്ടാക്കാനുള്ള പ്രവണതയുണ്ട്. പിറന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന മറ്റൊരു ആഗോളീകരണ രൂപം പരസ്പരാശ്രിതത്വവും കൂട്ടായ്മകളിലൂന്നിയ പ്രവര്‍ത്തനവും അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്’

കൊറോണ വൈറസ് മഹാമാരി കമ്പോള-ആഗോളീകരണത്തിന് മാത്രമല്ല അതിരിട്ടിരിക്കുന്നത്. സമ്പൂര്‍ണ രാഷ്ട്രീയ പരമാധികാര ശാഠ്യമുള്ള നാഷണലിസ്റ്റ് പോപ്പുലിസത്തിനും മര്‍മഭേദകമായ തടയിട്ടിരിക്കുന്നു അത്. ‘ ആദ്യം അമേരിക്ക’ എന്ന ആക്രോശം ഇനിയുണ്ടാവില്ല. കാരണം, ആഗോളമായ സഹകരണവും ഏകോപനവും ഉണ്ടെങ്കിലേ അമേരിക്കയെ പോലും രക്ഷപ്പെടുത്താന്‍ കഴിയുകയുള്ളൂ. ഞാനിവിടെ യുട്ടോപ്യനാവുകയല്ല, ജനങ്ങള്‍ തമ്മിലുള്ള ആദര്‍ശാത്മകമായ ഒരു ഐക്യദാര്‍ഢ്യത്തിനുവേണ്ടി അപേക്ഷിക്കുകയല്ല. നേരെ മറിച്ച്, നമ്മള്‍ എല്ലാവരുടേയും അതിജീവനത്തിന് ആഗോളമായ ഐക്യവും സഹകരണവും വേണമെന്നാണ് പറയുന്നത്. ഇപ്പോഴത്തെ പ്രതിസന്ധി അത് അനിവാര്യമാക്കിയിരിക്കുന്നു. ഓരോരുത്തരുടേയും യുക്ത്യധിഷ്ഠിതമായ സ്വാര്‍ഥബുദ്ധി ഈ വഴിക്കാണ് നീങ്ങുക.

പുസ്തകം ഡൗൺലോഡ് ചെയ്യാൻ സന്ദർശിക്കുക

മഹാമാരി ബ്രിട്ടനില്‍ മൃത്യുതാണ്ഡവം തുടങ്ങിയാല്‍ (കാലാവസ്ഥാ പ്രതിസന്ധി കൊറോണയേക്കാള്‍ ലോകമെമ്പാടും മനുഷ്യരെ കൊന്നൊടുക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ എവിടെയും പരിഭ്രാന്തിയില്ല.) ‘ മൂന്ന് വിവേകമതികളായ മനുഷ്യരുടെ പ്രോട്ടോകോള്‍’ ആശുപത്രികളില്‍ നിലവില്‍ വരുമെന്നാണ് കേള്‍ക്കുന്നത്. ആശുപത്രികള്‍ മഹാമാരി പിടിപെട്ടവരെക്കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു കവിഞ്ഞാല്‍ ഓരോ ആശുപത്രിയിലെയും മൂന്ന് സീനിയര്‍ ഡോക്ടര്‍മാരായിരിക്കും ഏത് രോഗിക്ക് വെന്റിലേറ്റര്‍ കൊടുക്കണം, ഏത് രോഗിക്ക് കിടക്ക കൊടുക്കണം എന്നൊക്കെ തീരുമാനിക്കുക. വിവേകമതികളുടെ പ്രോട്ടോകോള്‍ ‘ക്ഷമതയുള്ളവരുടെ അതിജീവനം’ എന്ന നിഷ്ഠുരയുക്തിയല്ലേ നടപ്പാക്കുക? അപ്പോള്‍ നമുക്ക് മുമ്പിലുള്ളത് രണ്ട് ചോയ്സ് ആണ്. ബാര്‍ബറിസം അല്ലെങ്കില്‍ അടിമുടി അഴിച്ചുപണിത ഒരു തരം കമ്മ്യൂണിസം.

എന്റെ അഭിപ്രായത്തില്‍ പച്ച അപരിഷ്‌കൃതത്വമല്ല ഉണ്ടാവുക. മാനവിക മുന്‍തൂക്കമുള്ള ഒരു അപരിഷ്‌കൃതത്വമാണ് ഉയര്‍ന്നുവരിക. ദാക്ഷിണ്യമില്ലാത്ത നിരീക്ഷണ സംവിധാനങ്ങള്‍ നിലവില്‍ വരും. അവ നടപ്പിലാക്കുക പശ്ചാത്താപം പ്രകടിപ്പിച്ചും സഹാനുഭൂതി പ്രദര്‍ശിപ്പിച്ചുമാവും. ഒപ്പം അവയെ വിദഗ്ധര്‍ സാധൂകരിക്കുകയും ചെയ്യും. സാമൂഹിക നൈതികതയുടെ മൂലക്കല്ലുകളെല്ലാം വെട്ടിനുറുക്കപ്പെടും. വയോധികരെയും ദുര്‍ബലരെയും മരണത്തിനു വിട്ടുനല്‍കും. ഇറ്റലിയില്‍ നാം ഇത് കാണുന്നു.

ഈ അപരിഷ്‌കൃതത്വം മറ്റിടങ്ങളിലേക്കും പടരും. ക്ഷമതയുള്ളവരുടെ അതിജീവനം എന്നത് സൈനിക നൈതികതയുടെ അടിസ്ഥാന തത്ത്വങ്ങളെപ്പോലും അതിലംഘിക്കുന്നതാണ്. യുദ്ധശേഷം ആദ്യവും ഏറ്റവുമധികവും ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതും പരിചരിക്കേണ്ടതും കൂടുതല്‍ മുറിവ് പറ്റിയവരെയാണെന്നാണ് സൈനിക പ്രോട്ടോക്കോള്‍ പറയുന്നത്; ഇവര്‍ക്ക് അതിജീവന സാധ്യത വളരെ കുറവാണെങ്കില്‍ പോലും.

ഈ അഭൂതപൂര്‍വമായ പ്രതിസന്ധിയില്‍ നിന്ന് പുറത്തുകടക്കാനുള്ള വഴി ഒരു പുതിയ തരം കമ്മ്യൂണിസമാണെന്ന് ഞാന്‍ നിര്‍ദേശിച്ചപ്പോള്‍ എന്നെ പലരും പല ദിക്കില്‍ നിന്ന് കളിയാക്കി. അതേ സമയം നാം ഇപ്പോള്‍ വായിക്കുന്നു: ‘സ്വകാര്യ മേഖല ഏറ്റെടുക്കുകയാണെന്ന നിര്‍ദേശം ട്രംപ് പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു’ ഇത്തരത്തിലുള്ള ഒരുപാട് നടപടികള്‍ വേണ്ടിവരും, സമുദായങ്ങളുടെ പ്രാദേശികാടിസ്ഥാനത്തിലുള്ള സ്വയം സംഘാടനമുള്‍പ്പെടെ. ഇതൊരു യുട്ടോപ്യന്‍ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ദര്‍ശനമല്ല. കേവലമായ അതിജീവനത്തിന്റെ ആവശ്യകത മുന്‍നിര്‍ത്തി നിര്‍ബന്ധ ബുദ്ധിയോടെ കൊണ്ടുവരുന്ന കമ്മ്യൂണിസമാണ്. നിര്‍ഭാഗ്യകരമെന്ന് പറയട്ടെ, 1918ല്‍ സോവിയറ്റ് യൂണിയനില്‍ നടപ്പാക്കിയ യുദ്ധകമ്മ്യൂണിസത്തിന്റെ ഒരു വകഭേദമാണ് ഇത്.
ഇത്തരം പുരോഗമനപരമായ കാര്യങ്ങള്‍ (സ്വകാര്യ മേഖല ഏറ്റെടുക്കല്‍ തുടങ്ങിയവ) ചെയ്യാന്‍ യാഥാസ്ഥിതികരും ‘ദേശസ്നേഹയോഗ്യതാ പത്ര’വുമുള്ള ട്രംപിനെപ്പോലുള്ള ഭരണാധികാരികള്‍ക്കേ കഴിയൂ. പുരോഗമന നിലപാടുള്ള ഒരു ഭരണാധികാരി ഇതെല്ലാം ചെയ്താല്‍ ദേശീയ താല്‍പര്യത്തിന് വിരുദ്ധമായി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു എന്ന വിമര്‍ശനം ഉയരും. ഫ്രഞ്ച് പ്രസിഡന്റ് ഡിഗോളിന് അര്‍ജീരിയക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം നല്‍കാന്‍ കഴിഞ്ഞു. ചൈനയുമായി ബന്ധം സ്ഥാപിച്ചത് മേല്‍ ഗണത്തില്‍പ്പെട്ട അമേരിക്കന്‍ പ്രസിഡന്റായ നിക്സനാണ്. ഒരു പ്രതിസന്ധിവരുമ്പോള്‍ നമ്മളെല്ലാം സോഷ്യലിസ്റ്റുകളാണ്.

കൊറോണ വൈറസ് തികഞ്ഞ മതനിരപേക്ഷ- ജനാധിപത്യവാദിയത്രെ. മാര്‍ട്ടിന്‍ ലൂഥര്‍ കിങ് ജൂനിയര്‍ പറഞ്ഞതുപോലെ ‘നാം പല കപ്പലുകളില്‍ വന്നവരായിരിക്കാം; പക്ഷേ ഇപ്പോള്‍ നാമെല്ലാം ഒരു ബോട്ടിലാണ്’. ട്രംപ് എല്ലാ അമേരിക്കക്കാരനും സാര്‍വത്രിക അടിസ്ഥാന വരുമാനമായി ആയിരം ഡോളറിന്റെ ചെക്ക് നല്‍കും എന്നൊക്കെ പ്രഖ്യാപിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഈ ‘സോഷ്യലിസം’, 2008ലെ സാമ്പത്തിക മാന്ദ്യകാലത്തേതുപോലെ ബാങ്കുകളെ രക്ഷിക്കാന്‍ വേണ്ടി നോട്ടുകെട്ടുകളുടെ സമുദ്രം തീര്‍ത്ത സമ്പന്നര്‍ക്കുവേണ്ടിയുള്ള സോഷ്യലിസമായിരിക്കുമോ എന്നത് കാണാനിരിക്കുന്നതേയുള്ളൂ.

നവോമി ക്ലെയ്ന്‍ വിശേഷിപ്പിച്ചതുപോലെ ഈ മഹാമാരി പണ്ടത്തെപ്പോലെ ‘ഡിസാസ്റ്റര്‍ ക്യാപിറ്റലിസം’ത്തിന് വഴിവെട്ടുമോ? അതോ കൂടുതല്‍ മെച്ചപ്പെട്ടതും സന്തുലിതവും മിത സ്വാഭാവമുള്ളതുമായ ഒരു ലോകക്രമത്തിന്റെ ഉദയത്തിലേക്ക് നയിക്കുമോ? എല്ലാവരും ഇപ്പോള്‍ പറയുന്നത് നമ്മുടെ സാമൂഹിക- സാമ്പത്തിക വ്യവസ്ഥ മാറ്റണമെന്നാണ്. എന്നാല്‍ തോമസ് പിക്കറ്റി ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചതുപോലെ പ്രധാനപ്പെട്ട കാര്യം, എങ്ങനെ മാറ്റുന്നു, ഏത് ദിശയില്‍ മാറ്റുന്നു, മാറ്റത്തിനായി സ്വീകരിക്കുന്ന നടപടികള്‍ എന്തൊക്കെ എന്നിവയാണ്. ഈ പ്രതിസന്ധിയില്‍ നാമെല്ലാം ഒരുപോലെ അകപ്പെട്ടതിനാല്‍ നമ്മെ രക്ഷിക്കാന്‍ രാഷ്ട്രീയം മറന്ന് നാം ഒരുമിച്ച് പ്രവര്‍ത്തിക്കണം എന്നാണ് വ്യാപകമായി കേള്‍ക്കുന്ന നിര്‍ദേശം. ഇത് തെറ്റായ ധാരണയാണ്. യഥാര്‍ഥ രാഷ്ട്രീയമാണ് ഇപ്പോള്‍ ആവശ്യം. ഐക്യത്തെപ്പറ്റിയുള്ള തീരുമാനങ്ങള്‍ പരമമായി രാഷ്ട്രീയം തന്നെയാണ്.
ഡിസാസ്റ്റര്‍ ക്യാപിറ്റലിസമല്ല, ഡിസാസ്റ്റര്‍ കമ്മ്യൂണിസമാണ് വേണ്ടത്. ഡിസാസ്റ്റര്‍ ക്യാപിറ്റലിസത്തിനുള്ള മറുമരുന്നാണത്. സ്റ്റേറ്റ് വളരെ സക്രിയമായ പങ്ക് വഹിക്കണ്ട സമയമാണിത്. മാസ്‌കും ടെസ്റ്റ് കിറ്റും വെന്റിലേറ്ററും ഉല്പാദിപ്പിക്കുന്നതിന് ശുഷ്‌കാന്തിയോടെയുള്ള സംഘാടനം, ഐസലേഷനുവേണ്ടി ഹോട്ടലുകളും റിസോട്ടുകളും ഒരുക്കിയെടുക്കല്‍, പുതുതായി തൊഴില്‍ രഹിതരായവര്‍ക്ക് അതിജീവനത്തിനായുള്ള സഹായം തുടങ്ങിയവയെല്ലാം മാര്‍ക്കറ്റ് മെക്കാനിസത്തെ മാറ്റി നിര്‍ത്തിക്കൊണ്ട് സ്റ്റേറ്റ് ചെയ്യേണ്ടതാണ്. സ്ഥാപനവല്‍കൃതമായ ആരോഗ്യവ്യവസ്ഥ വയോജനങ്ങളുടേയും ദുര്‍ബലരുടേയും പരിചരണത്തിന് പ്രാദേശിക സമൂഹങ്ങളുടെ സഹായം തേടണം. വിഭവങ്ങള്‍ ഉല്‍പാദിപ്പിക്കാനും വിതരണം ചെയ്യാനും ഫലപ്രദമായ തരത്തിലുള്ള അന്താരാഷ്ട്ര സഹകരണം ഉരുത്തിരിക്കണം.

രാഷ്ട്രങ്ങള്‍ ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ ഭാഗമായി ഒറ്റതിരിഞ്ഞ് മാത്രം നിന്നാല്‍ യുദ്ധങ്ങള്‍ പൊട്ടിപ്പുറപ്പെടും. അതുകൊണ്ടാണ് സഹകരണവും ഐക്യവും ആവശ്യമാകുന്നത്. ഈ മട്ടിലുള്ള വികാസപരിണാമങ്ങളെയാണ് ഞാന്‍ ‘കമ്മ്യൂണിസം’ എന്നു ഇപ്പോള്‍ വിളിക്കുന്നത്. ഇതിന് മറ്റൊരു ബദല്‍ ഇല്ല. ഉള്ളത് അപരിഷ്‌കൃതത്വം (barbarsim) മാത്രമാണ്. ഒരു തരത്തിലും കമ്മ്യൂണിസ്റ്റല്ലാത്ത ബ്രിട്ടീഷ് പ്രാധാനമന്ത്രി ബോറിസ് ജോണ്‍സണ്‍ പോലും ഇത്തരം നടപടികള്‍ എടുക്കാന്‍ ഒരുങ്ങുന്നു (സ്വകാര്യ ആശുപത്രികള്‍ താല്‍ക്കാലികമായി

ദേശസാത്കരിക്കും എന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രഖ്യാപനം) എന്ന കാര്യം ശ്രദ്ധിക്കുക. ഇതെല്ലാം എത്രകണ്ട് വളരും എന്ന് പറയാന്‍ കഴിയില്ല. ഇപ്പോള്‍ മനുഷ്യരാശിയെ തുറിച്ചുനോക്കുന്ന മഹാപ്രതിസന്ധി മറ്റ് ചില ധനാത്മകമായ അവബോധങ്ങളിലേക്ക് മാനവനാഗരികതയെ നയിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് ഞാന്‍ കരുതുന്നു. ലോകത്തിന്റെ പലഭാഗങ്ങളിലും നടക്കുന്ന യുദ്ധങ്ങള്‍ ഭ്രാന്തവും നിരര്‍ഥകവുമാണെന്ന ബോധ്യം; മറ്റ് ജനസമൂഹങ്ങളോടും സംസ്‌കാരങ്ങളോടും ലൈംഗിക ന്യൂനപക്ഷങ്ങളോടും നാം പുലര്‍ത്തുന്ന അസഹിഷ്ണുത, ഈ പ്രതിസന്ധിക്ക് മുമ്പില്‍ വ്യര്‍ഥവും തുച്ഛവുമാണെന്ന തിരിച്ചറിവ്.
ഈ വൈറസിനെതിരെയുള്ള സമരത്തിന് ‘യുദ്ധം’ എന്ന സംജ്ഞ ഉപയോഗിക്കുന്നത് ശരിയല്ല എന്ന് ഞാന്‍ കരുതുന്നു. നമ്മെ നശിപ്പിക്കാനുള്ള പ്രത്യേക പദ്ധതിയും തന്ത്രവുമായി ഇറങ്ങിത്തിരിച്ച ശത്രുക്കളല്ല വൈറസുകള്‍, അവ സ്വയം തനിപ്പകകര്‍പ്പുണ്ടാക്കുന്ന നിര്‍ഥക മെക്കാനിസമാണ്. അവ ജീവനുള്ള കോശങ്ങളിലേ പുനരുല്‍പ്പാദിപ്പിക്കപ്പെടൂ. വൈറസുകളെ ജീവനില്ലാത്ത (non-living) രാസയൂണിറ്റുകളായും ചിലപ്പോള്‍ ജീവനുള്ള ജീവികളായും പരിഗണിക്കപ്പെടാറുണ്ട്. ജീവനും മരണത്തിനുമിടയിലുളള വൈറസിന്റെ ഈ ചാഞ്ചാട്ടം നിര്‍ണായകമത്രേ. അങ്ങനെ നോക്കുമ്പോള്‍ വൈറസിന് ജീവനില്ല, നിര്‍ജീവവുമല്ല എന്ന അവസ്ഥയാണുള്ളത്. അവ ഒരുതരം ജീവനുള്ള നിര്‍ജീവ വസ്തുവാണ്. അവ മനുഷ്യകോശത്തില്‍ പ്രവേശിക്കുമ്പോള്‍ മനുഷ്യര്‍ വൈറസിന് പകര്‍പ്പുയന്ത്രങ്ങളായി വര്‍ത്തിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. അങ്ങനെ നോക്കുമ്പോള്‍ വൈറസ് ഇത്തിക്കണ്ണിപോലെ പരോപജീവിയാണ്. ശീതയുദ്ധകാലത്ത് പരസ്പരം ഉറപ്പുവരുത്തിയ നാശത്തെക്കുറിച്ചാണ് (MAD- Mutually assured destruction) സംസാരിച്ചിരുന്നത്. കോവിഡ് കാലത്തും MAD തന്നെയാണുള്ളത്. പക്ഷേ പരസ്പരം ഉറപ്പുവരുത്തിയ അകലം (Mutually assured distance) ആണെന്നുമാത്രം.

പുസ്തകം ഡൗൺലോഡ് ചെയ്യാൻ സന്ദർശിക്കുക